Monime

Tęsk­no­ta z kimś, kogo się nie widzia­ło, naj­czę­ściej zwią­za­na jest z sil­nym uczu­ciem. Może to być miłość, może być przy­jaźń, ale nie jest nigdy nie­na­wiść czy tym bar­dziej obo­jęt­ność. Ante­iku cze­ka na Kane­kie­go, na jego powrót. Naj­wyż­szą for­mą zaufa­nia i miło­ści jest to, że nie pró­bu­ją go namó­wić, tyl­ko spo­koj­nie – poza Touką – cze­ka­ją, aż on sam zde­cy­du­je co dalej. Boha­te­ro­wie Sen Taka­su­ki to autor­ka best­sel­le­rów w Japo­nii. Na swo­jej liście ma spo­ro tytu­łów, a prze­ciez jest mło­dą kobie­tą, któ­ra nie lubi ubie­rać się eks­tra­wa­ganc­ko, za to jej styl życia moż­na by za taki już odbie­rać. To oso­ba, któ­ra spóź­ni się na każ­de spo­tka­nie, zada­je nie­wy­god­ne pyta­nia oraz nie korzy­sta zbyt czę­sto z grze­bie­nia pozo­sta­wia­jąc fry­zu­rze jak naj­więk­szą wol­ność. Jest uwa­ża­na za oso­bę pięk­ną i posia­da­ją wie­lu wiel­bi­cie­li nie tyl­ko jej pro­zy, ale i pozy. Taka­su­ki ma gdzieś tak­że […]

Każ­dy ma swój spo­sób na roz­ła­do­wa­nie napię­cia: jed­ni piją, inni czy­ta­ją, jesz­cze inni muszą wyżyć się na siłow­ni. Tak samo mają gho­ule, inspek­to­rzy i zwy­kli zja­da­cze chle­ba. Nic ich nie róż­ni. Czy to zna­czy, że gho­ule są jak ludzie? Boha­te­ro­wie Naki jest ghu­lem, któ­ry jest jed­ną z cie­ka­wiej skon­stru­owa­nych psy­chicz­nie posta­ci zaraz po Ban­jou. Być może wie­zie­nie w Col­chei i towa­rzy­sze­nie sady­stycz­ne­mu Yamo­rie­mu czy Klau­nom jed­nak nie było dla nie­go obo­jęt­ne. Przy­kła­do­wo ma podob­ną manie­rę jak Yamo­ri – strze­la pal­ca­mi, a wła­ści­wie tyl­ko środ­ko­wym. Naki jest cha­rak­te­ry­stycz­ny jesz­cze przez wygląd: zawsze w bia­łym gar­ni­tu­rze i z poma­lo­wa­ny­mi ciem­nym cie­niem powie­ka­mi. Z jed­nej stro­ny wyda­je się pew­nym sie­bie gho­ulem o nie­sa­mo­wi­tej, przy­naj­mniej w zapo­wie­dziach, sile, ale gdy tyl­ko ginie Yamo­ri wycho­dzi, jak dużo w nim infan­tyl­no­ści. Bywa impul­syw­ny i szyb­ko się dener­wu­je, jed­no­cze­śnie jed­nak potra­fi być uczu­cio­wy, podat­ny na innych, a […]

Kie­dy utra­ci się wszyst­ko, co dotych­czas się mia­ło: przy­ja­ciół, rodzi­nę, miej­sce, w któ­rym się żyło, moż­na zacząć wszyst­ko od nowa. Ale zanim zro­bi się ten pierw­szy krok w nowym życiu zawsze towa­rzy­szy takiej zmia­nie nie­pew­ność, strach i tęsk­no­ta za tym, co było. Tego wszyst­kie­go doświad­cza wła­śnie Leslie, uro­cza antro­po­mor­ficz­na świn­ka w dru­gie­go tomu Wbrew natu­rze. Boha­te­ro­wie Wilk Khal uro­dził się w wio­sce Tijo­ux, tro­chę podob­nej do indiań­skiej osa­dy. W jego żyłach pły­nie nie­bie­ska krew – i to dosłow­nie! Gene­ty­ka obda­rzy­ła go jed­nak jesz­cze jed­ną wła­ści­wo­ścią: ma nad­zwy­czaj­ną siłę, któ­rą naj­le­piej obra­zu­ją ostre jak dia­men­ty pazu­ry. Nie­ste­ty nie każ­de­mu podo­ba­ło się takie roz­da­nie gene­tycz­ne i w rodzin­nej wio­sce pra­wie dopusz­czo­no się na nim lin­czu. Na szczę­ście pomógł mu sza­man, któ­ry nie tyl­ko zna­lazł reme­dium na pazu­ry, ale tak­że nauczył jak korzy­stać z nie­zrów­na­nej siły Kha­la. Z mło­de­go, zlęk­nio­ne­go chłop­ca stał się […]

Za każ­dym wiel­kim czło­wie­kiem stoi mat­ka. Ta, któ­ra daje wstręt­ne lekar­stwa, zapro­wa­dza na szcze­pie­nie czy też nie pozwa­la na nie­bez­piecz­ne eska­pa­dy. Ale tak­że ta, któ­ra potra­fi być przy dziec­ku zawsze, kie­dy ono tego potrze­bu­je, nawet w okre­sie doro­sło­ści. Jak Hil­da i jej mama pora­dzą sobie w zupeł­nie dla nich nowej sytu­acji – kie­dy będą musia­ły być razem? Boha­te­ro­wie Mama to taka oso­ba, któ­ra czę­sto chcia­ła­by dzie­cię­cą cie­ka­wość może nie ukró­cić, ale zmi­ni­ma­li­zo­wać do bez­piecz­nych roz­mia­rów. Tak, by zrów­no­wa­żyć ewen­tu­al­ne obra­że­nia moż­li­wo­ścią pozna­nia cze­goś nowe­go. Hil­da jest bar­dzo cie­kaw­ską małą dziew­czyn­ka, więc aż dziw bie­rze, że jej mama jesz­cze nie osi­wia­ła. Kobie­ta w koń­cu zaczy­na podej­rze­wać, że dziec­ko nawet mimo zapew­nień, że nie robi nic nie­bez­piecz­ne­go, to jed­nak coś kom­bi­nu­je. W koń­cu jak uwie­rzyć dziec­ku, że wyta­pla­ło się w kału­ży aż po pom­pon na czap­ce albo że wyszło na spo­koj­ny spa­cer […]

Idąc do szpi­ta­la wie­rzy­my, że nasze życie jest w dobrych rękach. Co jed­nak, kie­dy się oka­zu­je, że jeste­śmy niczym kró­li­ki doświad­czal­ne? Moż­na się sądzić ze szpi­ta­lem z powo­du błę­du lekar­skie­go czy inne­go nie­do­cią­gnię­cia, ale cza­sem lekarz sta­je się nie­osią­gal­ny i nie ma kogo pod­cią­gnąć do odpo­wie­dzial­no­ści. Przy­po­mi­na to przy­pa­dek Kane­kie­go z Tokyo gho­ul i jego histo­rii cho­ro­by. Boha­te­ro­wie Dok­tor Kanou to lekarz, któ­ry ope­ro­wał Kane­kie­go i zaj­mo­wał się nim po prze­szcze­pie. To on spra­wo­wał kon­tro­lę nad sta­nem zdro­wia pod­czas i po ope­ra­cji i na nie­go spa­dła wina za nie­do­pa­trze­nie zwią­za­ne z bra­kiem zgo­dy rodzi­ny Rize na pobra­nie od niej narzą­dów. Kie­dy pozna­li­śmy Kanou był on siwiu­teń­kim star­szym jego­mo­ściem i spra­wiał wra­że­nie zatro­ska­ne­go leka­rza, któ­re­go bar­dziej od praw­nych pro­ble­mów obcho­dzi zdro­wie pacjen­ta. Po skan­da­lu znik­nął ze szpi­ta­la. Jed­nak teraz zno­wu się poja­wił i widzi­my w koń­cu jego dru­gą twarz, tą mrocz­niej­szą. […]