Monime

Za każ­dym wiel­kim czło­wie­kiem stoi mat­ka. Ta, któ­ra daje wstręt­ne lekar­stwa, zapro­wa­dza na szcze­pie­nie czy też nie pozwa­la na nie­bez­piecz­ne eska­pa­dy. Ale tak­że ta, któ­ra potra­fi być przy dziec­ku zawsze, kie­dy ono tego potrze­bu­je, nawet w okre­sie doro­sło­ści. Jak Hil­da i jej mama pora­dzą sobie w zupeł­nie dla nich nowej sytu­acji – kie­dy będą musia­ły być razem? Boha­te­ro­wie Mama to taka oso­ba, któ­ra czę­sto chcia­ła­by dzie­cię­cą cie­ka­wość może nie ukró­cić, ale zmi­ni­ma­li­zo­wać do bez­piecz­nych roz­mia­rów. Tak, by zrów­no­wa­żyć ewen­tu­al­ne obra­że­nia moż­li­wo­ścią pozna­nia cze­goś nowe­go. Hil­da jest bar­dzo cie­kaw­ską małą dziew­czyn­ka, więc aż dziw bie­rze, że jej mama jesz­cze nie osi­wia­ła. Kobie­ta w koń­cu zaczy­na podej­rze­wać, że dziec­ko nawet mimo zapew­nień, że nie robi nic nie­bez­piecz­ne­go, to jed­nak coś kom­bi­nu­je. W koń­cu jak uwie­rzyć dziec­ku, że wyta­pla­ło się w kału­ży aż po pom­pon na czap­ce albo że wyszło na spo­koj­ny spa­cer […]

Idąc do szpi­ta­la wie­rzy­my, że nasze życie jest w dobrych rękach. Co jed­nak, kie­dy się oka­zu­je, że jeste­śmy niczym kró­li­ki doświad­czal­ne? Moż­na się sądzić ze szpi­ta­lem z powo­du błę­du lekar­skie­go czy inne­go nie­do­cią­gnię­cia, ale cza­sem lekarz sta­je się nie­osią­gal­ny i nie ma kogo pod­cią­gnąć do odpo­wie­dzial­no­ści. Przy­po­mi­na to przy­pa­dek Kane­kie­go z Tokyo gho­ul i jego histo­rii cho­ro­by. Boha­te­ro­wie Dok­tor Kanou to lekarz, któ­ry ope­ro­wał Kane­kie­go i zaj­mo­wał się nim po prze­szcze­pie. To on spra­wo­wał kon­tro­lę nad sta­nem zdro­wia pod­czas i po ope­ra­cji i na nie­go spa­dła wina za nie­do­pa­trze­nie zwią­za­ne z bra­kiem zgo­dy rodzi­ny Rize na pobra­nie od niej narzą­dów. Kie­dy pozna­li­śmy Kanou był on siwiu­teń­kim star­szym jego­mo­ściem i spra­wiał wra­że­nie zatro­ska­ne­go leka­rza, któ­re­go bar­dziej od praw­nych pro­ble­mów obcho­dzi zdro­wie pacjen­ta. Po skan­da­lu znik­nął ze szpi­ta­la. Jed­nak teraz zno­wu się poja­wił i widzi­my w koń­cu jego dru­gą twarz, tą mrocz­niej­szą. […]

Za góra­mi, za lasa­mi, a może u jakie­goś gospo­da­rza za rogiem, miesz­kał sobie Wiel­ki zły lis, któ­ry kochał kury. Szcze­gól­nie tłu­ste i smacz­ne. Ale miał jeden mały pro­blem… Boha­te­ro­wie Tytu­ło­wy wiel­ki zły lis wca­le nie jest wiel­ki ani zły. Przede wszyst­kim jest chu­dy, bo daw­no nie jadł jakie­goś tre­ści­we­go mię­sa. Na warzy­wach mię­so­żer­cy trud­no mieć masę, a ze wzglę­du na bojo­wość kur, któ­re cią­gle pró­bu­je pożreć, musi zado­wa­lać się warzy­wa­mi. Die­ta lisa, Wiel­kie­go złe­go lisa, to rze­pa. Do tego lito­ści­wie poda­ro­wa­na przez miesz­ka­ją­ce­go na far­mie pro­sia­ka i kró­li­ka. Lis jest nie tyl­ko głod­ny, ale i upo­ko­rzo­ny. Nikt go się nie boi. Impas może prze­rwać jedy­nie nauka sztu­ki łapa­nia kur u wil­ka. Jed­nak czy sama teo­ria wystar­czy, by się najeść? Fabu­ła Głód to naj­lep­szy kucharz, ale nawet naj­lep­sza rze­pa nie jest w sta­nie zaspo­ko­ić potrzeb ener­ge­tycz­nych lisa. Lis jest więc zły, […]

Jak trwo­ga to do Boga, ale w przy­pad­ku boha­te­rów Walecz­ne­go tur­nie­ju to raczej powin­ni­śmy mówić, że jak trwo­ga to do bożej łaski. Debiut komik­so­wy Agniesz­ki Kwa­śnik, na tyle dobry, że chcę zoba­czyć jak się roz­wi­nie gra­ficz­nie i sto­ry­tel­lin­go­wo. Boha­te­ro­wie Moż­na by o nich rzec czte­rech wspa­nia­łych, ale nie są oni tak wspa­nia­li. Heike to przy­wód­czy­ni nie­ty­po­wej gru­py wojow­ni­ków, któ­rych celem jest przy­go­to­wa­nie mło­do­cia­ne­go Floy’a do wal­ki we wiecz­nym tur­nie­ju. To mitycz­na potycz­ka, któ­rej nie do koń­ca wia­do­mo, czy moż­na wygrać, ale jeśli tak, to ist­nie­je praw­do­po­do­bień­stwo, że cały świat się zmie­ni. Floy jest tro­chę jesz­cze nie­opie­rzo­nym wojow­ni­kiem, dopie­ro się uczy, ale ma poten­cjał. Jest nie­sa­mo­wi­cie szyb­ki. Nie­ste­ty nie grze­szy rozu­mem, czę­sto stre­su­je się, co nie pozwa­la na łącze­nie się tele­pa­tycz­nie z jego umy­słem. Pier­wot­nie w kon­kur­sie miał brać udział Jeff, jed­nak nie został osta­tecz­nie wybra­ny. Wła­da on cie­ka­wą elek­trycz­ną bro­nią. […]

Jeśli rok rocz­nie przy­jeż­dżasz w to samo miej­sce to wyda­je się, że każ­dy zaką­tek jest dobrze zna­ny, każ­da oso­ba to dobry zna­jo­my. Jed­nak i miej­sca i ludzie się zmie­nia­ją. Na tyle, że cza­sem sam przy­jazd zaczy­na być tor­tu­rą. Czy waka­cje z przy­zwy­cza­je­nia do miej­sca mogą dobrze się skoń­czyć, sko­ro zaczy­na­ją przy­po­mi­nać coraz bar­dziej sła­by film kla­sy B z wiecz­nie nie­za­do­wo­lo­ny­mi z wszyst­kie­go akto­ra­mi? Boha­te­ro­wie Rose to nasto­lat­ka, któ­ra co roku przy­jeż­dża z rodzi­ca­mi do tego same­go miej­sca na waka­cje. To już pra­wie rytu­ał i dziew­czy­na nie­zwy­kle cie­szy się, ze zoba­czy swo­ją waka­cyj­ną kole­żan­kę, Win­dy, któ­ra miesz­ka z mamą w wynaj­mo­wa­nym przez jej bab­cię dom­ku. Win­dy jest 1,5 roku młod­sza od Rose. Cha­rak­te­ra­mi są kom­plet­nie róż­ne. Win­dy to zapa­lo­na tan­cer­ka hipho­po­wa, któ­ra dodat­ko­wo poru­sza się w śro­do­wi­sku hipi­sów i LGBT. Jest adop­to­wa­na i cza­sa­mi tro­chę ją boli, kie­dy ktoś mówi w […]