Monime

Za góra­mi, za lasa­mi, a może u jakie­goś gospo­da­rza za rogiem, miesz­kał sobie Wiel­ki zły lis, któ­ry kochał kury. Szcze­gól­nie tłu­ste i smacz­ne. Ale miał jeden mały pro­blem… Boha­te­ro­wie Tytu­ło­wy wiel­ki zły lis wca­le nie jest wiel­ki ani zły. Przede wszyst­kim jest chu­dy, bo daw­no nie jadł jakie­goś tre­ści­we­go mię­sa. Na warzy­wach mię­so­żer­cy trud­no mieć masę, a ze wzglę­du na bojo­wość kur, któ­re cią­gle pró­bu­je pożreć, musi zado­wa­lać się warzy­wa­mi. Die­ta lisa, Wiel­kie­go złe­go lisa, to rze­pa. Do tego lito­ści­wie poda­ro­wa­na przez miesz­ka­ją­ce­go na far­mie pro­sia­ka i kró­li­ka. Lis jest nie tyl­ko głod­ny, ale i upo­ko­rzo­ny. Nikt go się nie boi. Impas może prze­rwać jedy­nie nauka sztu­ki łapa­nia kur u wil­ka. Jed­nak czy sama teo­ria wystar­czy, by się najeść? Fabu­ła Głód to naj­lep­szy kucharz, ale nawet naj­lep­sza rze­pa nie jest w sta­nie zaspo­ko­ić potrzeb ener­ge­tycz­nych lisa. Lis jest więc zły, […]

Jak trwo­ga to do Boga, ale w przy­pad­ku boha­te­rów Walecz­ne­go tur­nie­ju to raczej powin­ni­śmy mówić, że jak trwo­ga to do bożej łaski. Debiut komik­so­wy Agniesz­ki Kwa­śnik, na tyle dobry, że chcę zoba­czyć jak się roz­wi­nie gra­ficz­nie i sto­ry­tel­lin­go­wo. Boha­te­ro­wie Moż­na by o nich rzec czte­rech wspa­nia­łych, ale nie są oni tak wspa­nia­li. Heike to przy­wód­czy­ni nie­ty­po­wej gru­py wojow­ni­ków, któ­rych celem jest przy­go­to­wa­nie mło­do­cia­ne­go Floy’a do wal­ki we wiecz­nym tur­nie­ju. To mitycz­na potycz­ka, któ­rej nie do koń­ca wia­do­mo, czy moż­na wygrać, ale jeśli tak, to ist­nie­je praw­do­po­do­bień­stwo, że cały świat się zmie­ni. Floy jest tro­chę jesz­cze nie­opie­rzo­nym wojow­ni­kiem, dopie­ro się uczy, ale ma poten­cjał. Jest nie­sa­mo­wi­cie szyb­ki. Nie­ste­ty nie grze­szy rozu­mem, czę­sto stre­su­je się, co nie pozwa­la na łącze­nie się tele­pa­tycz­nie z jego umy­słem. Pier­wot­nie w kon­kur­sie miał brać udział Jeff, jed­nak nie został osta­tecz­nie wybra­ny. Wła­da on cie­ka­wą elek­trycz­ną bro­nią. […]

Jeśli rok rocz­nie przy­jeż­dżasz w to samo miej­sce to wyda­je się, że każ­dy zaką­tek jest dobrze zna­ny, każ­da oso­ba to dobry zna­jo­my. Jed­nak i miej­sca i ludzie się zmie­nia­ją. Na tyle, że cza­sem sam przy­jazd zaczy­na być tor­tu­rą. Czy waka­cje z przy­zwy­cza­je­nia do miej­sca mogą dobrze się skoń­czyć, sko­ro zaczy­na­ją przy­po­mi­nać coraz bar­dziej sła­by film kla­sy B z wiecz­nie nie­za­do­wo­lo­ny­mi z wszyst­kie­go akto­ra­mi? Boha­te­ro­wie Rose to nasto­lat­ka, któ­ra co roku przy­jeż­dża z rodzi­ca­mi do tego same­go miej­sca na waka­cje. To już pra­wie rytu­ał i dziew­czy­na nie­zwy­kle cie­szy się, ze zoba­czy swo­ją waka­cyj­ną kole­żan­kę, Win­dy, któ­ra miesz­ka z mamą w wynaj­mo­wa­nym przez jej bab­cię dom­ku. Win­dy jest 1,5 roku młod­sza od Rose. Cha­rak­te­ra­mi są kom­plet­nie róż­ne. Win­dy to zapa­lo­na tan­cer­ka hipho­po­wa, któ­ra dodat­ko­wo poru­sza się w śro­do­wi­sku hipi­sów i LGBT. Jest adop­to­wa­na i cza­sa­mi tro­chę ją boli, kie­dy ktoś mówi w […]

Pył wiel­kiej bitwy z Aogi­ri już opadł, zmar­li zosta­li pocho­wa­ni, ran­ni zdro­wie­ją. Koniec i idyl­la? Nie, to dopie­ro począ­tek. Prze­cież nie wszyst­kie gho­ule są już zde­ka­pi­to­wa­ne! Boha­te­ro­wie Kouta­rou Amon jest Inspek­to­rem BSG. Jego ostat­nim part­ne­rem Kureo Mado, a obec­nie sam szko­li… jego cór­kę, Aki­rę Mado. Moc­no trzy­ma się wpo­jo­nych w aka­de­mii zasad i nie do koń­ca rozu­mie inność jaką przed­sta­wiał swo­im zami­ło­wa­niem do quinque Mado, miło­ścią do ostre­go cur­ry Aki­ra czy body stit­chin­gu Juuzou. Moż­na prze­cież mieć nor­mal­ne hob­by jak ćwi­cze­nia fizycz­ne, lubić sło­dy­cze i łagod­ne japoń­skie potra­wy. Mado był dla nie­go nie tyl­ko part­ne­rem i nauczy­cie­lem – był tak­że men­to­rem. To dzię­ki jego pole­ce­niu Amon uzy­skał awans. Wie­le nauczył się od nie­go i tak napraw­dę zawdzię­cza mu nawet życie, bo już pierw­sze star­cie ze sta­ra gho­ul­ką skoń­czy­ło­by się dla nie­go tra­gicz­nie. Ze wzglę­du na tęży­znę fizycz­ną oraz wyso­ki wzrost […]

Mono­ga­ta­ri ozna­cza po japoń­sku opo­wieść, opo­wia­da­nie. W przy­pad­ku cyklu ani­me stu­dia Ani­plex to bar­dzo zakrę­co­ne opo­wie­ści o demo­nach i przy­jaź­ni z cał­kiem cie­ka­wą wam­pi­rzy­cą. Każ­da z nich sta­no­wi odręb­ną całość i opo­wia­da o innej oso­bie oraz jej przy­pa­dło­ści. Jak jed­nak oglą­dać Mono­ga­ta­ri: chro­no­lo­gicz­nie według zda­rzeń czy dat wyda­nia? A może jesz­cze ina­czej? Jaka jest kolej­ność? Według dat wyda­nia powin­no się oglą­dać cały cykl Mono­ga­ta­ri zaczy­na­jąc od Owa­ri­mo­no­ga­ta­ri, któ­re jed­nak jeśli cho­dzi o datę wyda­nia było aż dwu­na­stym i czter­na­stą serią. Zależ­nie od chę­ci moż­na więc oglą­dać według chro­no­lo­gii zda­rzeń: 1. Owa­ri­mo­no­ga­ta­ri2. Kizu­mo­no­ga­ta­ri i Hana­mo­no­ga­ta­ri3. Neko­mo­no­ga­ta­ri4. Bake­mo­no­ga­ta­ri5. Nise­mo­no­ga­ta­ri6. Mono­ga­ta­ri Series: Second Season7. Tsu­ki­mo­no­ga­ta­ri Ale moż­na się poku­sić, i ja tak zro­bi­łam, o obej­rze­nie według dat wyda­nia. Jest to trud­niej­sze, gdyż zaczy­na­my z tak wie­lo­ma zna­ka­mi zapy­ta­nia, że cza­sem cięż­ko ogar­nąć fabu­łę, któ­ra i tak nie nale­ży do łatwych. Licz­ne retro­spek­cje, prze­sko­ki […]