Tag: Waneko

Tęsk­no­ta z kimś, kogo się nie widzia­ło, naj­czę­ściej zwią­za­na jest z sil­nym uczu­ciem. Może to być miłość, może być przy­jaźń, ale nie jest nigdy nie­na­wiść czy tym bar­dziej obo­jęt­ność. Ante­iku cze­ka na Kane­kie­go, na jego powrót. Naj­wyż­szą for­mą zaufa­nia i miło­ści jest to, że nie pró­bu­ją go namó­wić, tyl­ko spo­koj­nie – poza Touką – cze­ka­ją, aż on sam zde­cy­du­je co dalej. Boha­te­ro­wie Sen Taka­su­ki to autor­ka best­sel­le­rów w Japo­nii. Na swo­jej liście ma spo­ro tytu­łów, a prze­ciez jest mło­dą kobie­tą, któ­ra nie lubi ubie­rać się eks­tra­wa­ganc­ko, za to jej styl życia moż­na by za taki już odbie­rać. To oso­ba, któ­ra spóź­ni się na każ­de spo­tka­nie, zada­je nie­wy­god­ne pyta­nia oraz nie korzy­sta zbyt czę­sto z grze­bie­nia pozo­sta­wia­jąc fry­zu­rze jak naj­więk­szą wol­ność. Jest uwa­ża­na za oso­bę pięk­ną i posia­da­ją wie­lu wiel­bi­cie­li nie tyl­ko jej pro­zy, ale i pozy. Taka­su­ki ma gdzieś tak­że […]

Każ­dy ma swój spo­sób na roz­ła­do­wa­nie napię­cia: jed­ni piją, inni czy­ta­ją, jesz­cze inni muszą wyżyć się na siłow­ni. Tak samo mają gho­ule, inspek­to­rzy i zwy­kli zja­da­cze chle­ba. Nic ich nie róż­ni. Czy to zna­czy, że gho­ule są jak ludzie? Boha­te­ro­wie Naki jest ghu­lem, któ­ry jest jed­ną z cie­ka­wiej skon­stru­owa­nych psy­chicz­nie posta­ci zaraz po Ban­jou. Być może wie­zie­nie w Col­chei i towa­rzy­sze­nie sady­stycz­ne­mu Yamo­rie­mu czy Klau­nom jed­nak nie było dla nie­go obo­jęt­ne. Przy­kła­do­wo ma podob­ną manie­rę jak Yamo­ri – strze­la pal­ca­mi, a wła­ści­wie tyl­ko środ­ko­wym. Naki jest cha­rak­te­ry­stycz­ny jesz­cze przez wygląd: zawsze w bia­łym gar­ni­tu­rze i z poma­lo­wa­ny­mi ciem­nym cie­niem powie­ka­mi. Z jed­nej stro­ny wyda­je się pew­nym sie­bie gho­ulem o nie­sa­mo­wi­tej, przy­naj­mniej w zapo­wie­dziach, sile, ale gdy tyl­ko ginie Yamo­ri wycho­dzi, jak dużo w nim infan­tyl­no­ści. Bywa impul­syw­ny i szyb­ko się dener­wu­je, jed­no­cze­śnie jed­nak potra­fi być uczu­cio­wy, podat­ny na innych, a […]

Idąc do szpi­ta­la wie­rzy­my, że nasze życie jest w dobrych rękach. Co jed­nak, kie­dy się oka­zu­je, że jeste­śmy niczym kró­li­ki doświad­czal­ne? Moż­na się sądzić ze szpi­ta­lem z powo­du błę­du lekar­skie­go czy inne­go nie­do­cią­gnię­cia, ale cza­sem lekarz sta­je się nie­osią­gal­ny i nie ma kogo pod­cią­gnąć do odpo­wie­dzial­no­ści. Przy­po­mi­na to przy­pa­dek Kane­kie­go z Tokyo gho­ul i jego histo­rii cho­ro­by. Boha­te­ro­wie Dok­tor Kanou to lekarz, któ­ry ope­ro­wał Kane­kie­go i zaj­mo­wał się nim po prze­szcze­pie. To on spra­wo­wał kon­tro­lę nad sta­nem zdro­wia pod­czas i po ope­ra­cji i na nie­go spa­dła wina za nie­do­pa­trze­nie zwią­za­ne z bra­kiem zgo­dy rodzi­ny Rize na pobra­nie od niej narzą­dów. Kie­dy pozna­li­śmy Kanou był on siwiu­teń­kim star­szym jego­mo­ściem i spra­wiał wra­że­nie zatro­ska­ne­go leka­rza, któ­re­go bar­dziej od praw­nych pro­ble­mów obcho­dzi zdro­wie pacjen­ta. Po skan­da­lu znik­nął ze szpi­ta­la. Jed­nak teraz zno­wu się poja­wił i widzi­my w koń­cu jego dru­gą twarz, tą mrocz­niej­szą. […]

Pył wiel­kiej bitwy z Aogi­ri już opadł, zmar­li zosta­li pocho­wa­ni, ran­ni zdro­wie­ją. Koniec i idyl­la? Nie, to dopie­ro począ­tek. Prze­cież nie wszyst­kie gho­ule są już zde­ka­pi­to­wa­ne! Boha­te­ro­wie Kouta­rou Amon jest Inspek­to­rem BSG. Jego ostat­nim part­ne­rem Kureo Mado, a obec­nie sam szko­li… jego cór­kę, Aki­rę Mado. Moc­no trzy­ma się wpo­jo­nych w aka­de­mii zasad i nie do koń­ca rozu­mie inność jaką przed­sta­wiał swo­im zami­ło­wa­niem do quinque Mado, miło­ścią do ostre­go cur­ry Aki­ra czy body stit­chin­gu Juuzou. Moż­na prze­cież mieć nor­mal­ne hob­by jak ćwi­cze­nia fizycz­ne, lubić sło­dy­cze i łagod­ne japoń­skie potra­wy. Mado był dla nie­go nie tyl­ko part­ne­rem i nauczy­cie­lem – był tak­że men­to­rem. To dzię­ki jego pole­ce­niu Amon uzy­skał awans. Wie­le nauczył się od nie­go i tak napraw­dę zawdzię­cza mu nawet życie, bo już pierw­sze star­cie ze sta­ra gho­ul­ką skoń­czy­ło­by się dla nie­go tra­gicz­nie. Ze wzglę­du na tęży­znę fizycz­ną oraz wyso­ki wzrost […]

Zabić da się wła­ści­we każ­de­go. Nawet mitycz­ne wam­pi­ry drża­ły przed osi­ko­wym koł­kiem, a zom­bia­ki pada­ły jeden po dru­gim kie­dy kosi­ło się ich gło­wy. Gho­ule też nie są nie­śmier­tel­ne – kie­dy otrzy­ma­ją zbyt wie­le obra­żeń, by się zre­ge­ne­ro­wać, umie­ra­ją. Ale wca­le nie trze­ba kogoś zabi­jać, by go uniesz­ko­dli­wić. Może dla­te­go Kane­ki posta­na­wia zabić tyl­ko w poło­wie. Boha­te­ro­wie Jak bar­dzo geny potra­fią upo­dab­niać d sie­bie rodzeń­stwo naj­bar­dziej widać na przy­kła­dzie rodzeń­stwa Kiri­shi­ma. Ayato, młod­szym bra­tem Touki, zna­ny Czar­nym Kró­li­kiem, jest tak samo aro­ganc­ki i impul­syw­ny jak star­sza sio­stra. Dora­stał razem z nią w 20. dziel­ni­cy, ale roz­dzie­li­li się i od tego cza­su bywał już samot­ny­mi wil­kiem jak i człon­kiem Drze­wa Aogi­ri, gdzie był egze­ku­to­rem. Gar­dzi sio­strą, gar­dzi uczu­cia­mi, tra­dy­cją, wię­za­mi krwi. Uwa­ża, że tyl­ko sil­ni prze­trwa­ją – sła­bi zgi­ną, więc nie ma skru­pu­łów, by zabi­jać słab­szych od sie­bie. Do tego jest bar­dzo […]