Gdy zapłaczą cykady. Księga upływającej nocy [tom 17]

Choć wszystko zostało już powiedziane w serii Gdy zapłaczą cykady, to jeszcze są sprawy, które warto byłoby domknąć. Ryukishi07 ma przecież jeszcze cztery dodatkowe historie dla czytelników.

Bohaterowie

Przez dwadzieścia lat Himinazawa była zamknięta d świata. Oficjalnym powodem był wciąż istniejący problem śmiercionośnego gazu, który wydobywała się z pobliskich bagien. Teraz wioska jest już otwarta, ale, ze względu na mroczną przeszłość, raczej odwiedzają ją specyficzne osoby. Tak było i teraz, kiedy spotkały się w tym samym czasie: Akira Otobe, nieporadny młody dorosły, Ryunisuke Arakawa, dziennikarz okultystycznej gazety i Yae Towada, nieśmiała młoda kobieta. Ach, zapomniałabym, jest też Mion Sonozaki, którą znamy z wcześniejszych tomików. Lecz ta jest… inna. Dość poważna, choć nadal lubi opowiadać straszne historie czy rządzić. Jednak to właśnie ona jest tu najmniej spodziewanym gościem.

Fabuła

Księga upływającej nocy to dodatkowa opowieść, niepowiązana bezpośrednio z głównym cyklem historii o Hinamizawie. Ukazuje wydarzenia po Księdze uroczystej pieśni. Nie będzie to jednak fabularnie spójna część cyklu. Już od pierwszych stron widać różnicę: nie jest budowane stopniowo napięcie, lecz od razu dostajemy sceny pełne grozy. Bardziej będziemy się zajmować nie syndromem Himinazawy, ale samą rodziną Sonozaki i jej problemami z przekazywaniem władzy po śmierci Oryō Sonozaki.

Kreska

Tym razem od razu rzuca się w oczy zmiana rysownika. Tym razem jest to Mimori. Zgodnie z fabułą skupiała się głównie na dynamice i grozie, co stanowiło pewną nowość po wysłodzonych kadrach, pełnych kawaii dziewczynek z poprzednich tomików. Tym razem mamy dorosłą Shion i grupę dorosłych, nie dzieci. Kreska jest bardziej jednorodna. Postaci rysowane są w sposób mniej wyidealizowany, stąd naprawdę dobrze narysowana autentyczność. Mion to już nie nastolatka, ale poważna, przygnieciona ciężarem przeżyć dorosła i rysowniczka idealnie wywiązała się z tej roli. Świetnie ukazała bohaterkę w odmiennej stylizacji: nosi czarne kimono z charakterystycznym białym kwiatem (zobacz co oznacza lilia pajęcza czerwona (Lykoris)/Higanbana).

Ciekawostka

Arakawa zastrasza w pewnej scence Mion swoją znajomością sztuk walki. Tak naprawdę jest to jednak tylko pozycja znana mu z mangi. To świetny ukłon Riukishiego07 w stronę Dragon balla. Arakawa stara się wykonać Taiyō-ke, czyli Słoneczny kieł (anime)/Atak słońca (manga). Ma na celu oślepić Mion na dziesięć sekund, tak jak robił to Tenshinhan, Son Gokū czy Komórczak. To oczywiste, że mu się nie udało. Miał za mało ki.

Podsumowanie

Gdy zapłaczą cykady. Księga upływającej nocy, jak zdradza sam wydawca, to dodatek do pełnoprawnej serii. Najlepiej przeczytać go po zakończeniu pierwszej serii mang, idealnie po Księdze marnowania czasu. Nie jest może aż tak bardzo wciągająca jak pozostałe, ale stanowi ciekawe uzupełnienie historii znanej nam z poprzednich tomików.

Pozostałe tomy serii Gdy zapłaczą cykady: Księga uprowadzenia przez demony tom 1, Księga dryfującej bawełny tom 2, Księga morderczej klątwy tom 3, Księga marnowania czasu tom 4, Księga uświadomienia, Księga pokuty tom 7-8, Księga uroczystej pieśni tom 9-11, Księga wielkiej rzezi tom 12-15, Księga ukojenia duszy tom 16, Księga upływającej nocy tom 17, Księga manifestacji demona tom 18, Księga rozbicia świadomości tom 19.

---

Na szybko:

Manga jest swego rodzaju odpoczynkiem. Nie bez przyczyny jest to tomik rozpoczynający serię dodatkową. Spotykamy tu jedną ze znanych nam postaci, ale dwadzieścia lat później. Okazuje się, że wioska nadal skrywa pewne tajemnice…

Moni zdaniem:

Fabuła: 7/10
Kreska: 7 /10
Bohaterowie: 8 /10